źródło: Wikimedia Commons / Na zdjęciu: Charles-Edward Amory Winslow (1877-1957), jako pierwszy w 1920 roku zdefiniował zdrowie publiczne jako „naukę i sztukę zapobiegania chorobom, przedłużania życia, promowania zdrowia i sprawności fizycznej […]”.

Na początek przedstawimy zwięzłe objaśnienie zdrowia publicznego, które opracował zespół Instytutu Zdrowia Publicznego UJ CM na podstawie klasycznych jego definicji:

Zdrowie publiczne jest zarówno obszarem wiedzy empirycznej – nauką – jak i działalnością publiczną z wyraźnym systemem wartości – sztuką. Ma na celu zapobieganie chorobom, przedłużanie życia i poprawę jego jakości. Jednak inaczej niż medycyna, nie skupia się na leczeniu chorób czy urazów pojedynczych osób. Zajmuje się natomiast zapobieganiem im w wymiarze szerszym – społecznym i środowiskowym.

Zdrowie publiczne tradycyjnie zajmuje się epidemiami, katastrofami, higieną i monitorowaniem zdrowia ludności. Współcześnie bada także czynniki wpływające na zdrowie i jakość życia oraz zajmuje się ich zmianą na lepsze. Określa, na czym polega zdrowy styl życia i go promuje. Interesuje się prawidłowym żywieniem i stanem powietrza, którym oddychamy. Podkreśla znaczenie aktywnego wypoczynku i edukacji zdrowotnej. Wskazuje na rolę warunków pracy czy mieszkania, przestrzeni publicznej, a nawet kultury. Bada też to, jak powinno się kierować szpitalami, przychodniami oraz całym systemem zdrowotnym.

Zdrowie publiczne jest obecne w polityce, administracji publicznej, ekonomii, zarządzaniu, szkolnictwie i wielu innych dziedzinach. Jako aktywność publiczna wykorzystuje nagromadzoną wiedzę w kształtowaniu prawa i różnego rodzaju polityk. Tworzy wskazania i rekomendacje nie tylko dla „polityki zdrowotnej”, ale także dla polityk w innych obszarach, takich jak planowanie przestrzenne, polityka energetyczna, edukacyjna, opieka społeczna, itd.